Mijn hobbelpaardje

Sinds vorige vrijdag kruipt hij. Mr O, ofte mijn wietske, zo noem ik hem op dit moment. Welgeteld 2,5 dagen hobbelde hij hier licht onhandig rond net zoals een klein hobbelpaardje. Een beetje houterig en niet goed wetend wat eerst te doen. Een hele wereld die openging. Op knopkes kunnen duwen, zeveren op dingen, pannen en potten uit het rek trekken (en u dan onnozel verschieten omdat een deksel valt), speelgoed van uw broer bepotelen.
Druk, druk, druk.
Ondertussen is de techniek geperfectioneerd en racet hij hier rond als de beste. Op no time staat ie in de keuken en waagt hij al eens een poging om naar de tuin te gaan. Volgende slachtoffer is zeker Muts, onze tuinpanter. Momenteel wordt hij nog beloerd vanop een veilige afstand, maar binnenkort is hij zeker wat plukken haar kwijt als hij eens nietsvermoedend aan zijn bakje zit te eten. Want pas op, ons Muts is een brave kater. Stanke heeft reeds menig plukken meegehad in een poging tot "aaike doen" - vergezeld door hem in een hoekske drijven en er bonk bovenop gaan zitten. En nooit heeft ie één nagel uitgestoken naar Stanke.
Mama bekijkt het eerder weemoedig, want zo kuipen, da's weer een mijlpaal in dat kleine leventje. En binnenkort zal er wel eens een tandje doorbreken. En dan is ie echt geen baby'tje meer... *zucht* Maar als hij dan met zijn koddig kopke (ongelooflijk brede, momenteel tandloze glimlach, kleine flappies, twinkelende oogjes) naar boven kijkt, trots op wat hij nu weer kan, weet ik het wel: hij blijft altijd mijn klein baby'tje.