1 jaar, als een zucht voorbij

 Meter

een jaar geleden begon ik aarzelend aan onderstaande brief. Eigenlijk wist ik wel wat ik wou en moest schrijven, maar ik kon het moeilijk op papier zetten. Het afscheid was onvermijdelijk en aangekondigd, maar toch...

Plots is er een jaar voorbij. In dat jaar dacht ik er verschillende keren aan om mijn brief voor jou hier te posten, maar deed het niet. Misschien omdat ik je nog even voor mij wou houden, koesteren en niet loslaten.

Van keitjes in Frankrijk, over leuke spulletjes van Gent, tot een glaasje bubbels: je bent nog veel bij ons allen aanwezig. Ik moet lachen van de poezepootjes op jouw grafsteen, ze houden jou, als poezenvriend, ook nu nog gezelschap. We lachen nog veel om situaties waar we ons jouw reactie op die situatie inbeelden. Zo houden we je levend, zo koesteren we je.

 

Dit was ons afscheid aan jou:

 

Lieve oma, oma beer

Omaatjes horen niet te sterven: je zou ze eeuwig moeten koesteren… Daarom voelt het ook zo zwaar om vandaag afscheid van je te nemen.

Bijna 11 maanden geleden vierden we je 100^e verjaardag en ik zei het toen al: je samenvatten in enkele zinnen lukt helemaal niet. In deze brief wil ik enkele van de zovele zaken aanhalen, waarin iedereen hier aanwezig, zichzelf en jou, zal herkennen.

Je was voor ons, als kleinkinderen en achterkleinkinderen, een oma “uit de duusd”. Gent kreeg voor ons allen een extra betekenis door jou: Gentse liedjes, boeken over Gent en met absoluut hoogtepunt: de Gentse Feesten, het middeleeuws ontbijt en Pierke. Gentse liedjes zingen voor de achterkleinkinderen: je deed het met passie!

Voor de achterkleinkinderen werd je algauw oma Beer: een naam, die je te danken had aan alle mooie beren, die je maakte. En dat was zeker niet je enige creatieve talent: je maakte kant, quilts, handgemaakte versieringen en ornamentjes,…. Noem het maar op!

Je huisje was er eentje uit een sprookje: steeds vrolijk versierd voor eender welke feestdag of gelegenheid. Je kwam ogen tekort! Paashaasjes, de Sint, kerstversiering, kleine coureurtjes,… allen passeerden de revue tijdens het jaar.

Bezoek bij jou was dan ook altijd meer dan een plezier: iedereen kreeg koekjes en chocolade toegestopt, een colaatje, een koffietje. En wie geen zin had, kreeg het gewoon mee naar huis, kwestie van geen honger te krijgen. Hoe je gezellig zat te eten, terwijl we een koffietje dronken: boterhammetjes met kaas zullen me steeds aan jou doen denken.

Steeds was je een luisterend oor. Alles interesseerde je: werk, studies, kindjes,… je kon vlot over alles meepraten en veroordeelde nooit. Iedereen kon z’n hart luchten bij jou of vond in jou een liefdevolle schouder om op te huilen.

Je was ook een intelligente vrouw: van alle markten thuis. Je voorliefde voor het mooie Frankrijk en die rijke Franse taal. Je genoot van de Tour de France: noteerde de ritwinnaar plichtsbewust in de Tour-gids van De Gentenaar, maar keek vooral je ogen uit naar die mooie landschappen en prachtige kastelen. De Tour zal voor velen van ons altijd een herinnering aan jou zijn.

Je las ook graag en veel: van romans tot cursussen en als je vragen had, noteerde je die om het antwoord uit te zoeken.

Wie kreeg er trouwens niet graag post van je? Steeds stuurde je mooie postkaarten of brieven met dat sierlijk handschrift van je. In die brieven nam je de lezer mee in je dagdagelijkse dingen of de avonturen van je poezen. Heerlijk. Die brieven van jou waren juweeltjes.

Oma, wat gaan we je missen: die 3 dikke zoenen, die we steevast kregen bij een bezoekje aan jou, de koekjes van Lu en de geur van je frisse bloemenparfum.

Naast oma en oma Beer, had je nog een titel: die van meter. Saskia, Dimitri en ik hadden die eer om je meter te mogen noemen en dat zullen we met trots blijven doen.

Lieve oma, oma beer, meter – je leeft verder in ons hart en in alle kleine dingen, die ons aan jou doen denken. Je zal opduiken in de herinneringen, die we onderling vertellen of in de verhalen aan de achterkleinkinderen, die nu nog te jong zijn om al die fijne verhalen te kennen. Afscheid nemen, is jou niet loslaten, het is een andere manier van jou vasthouden….                         

          Pendant que la marée monte

Et que chacun refait ses comptes

J'emmène au creux de mon ombre

Des poussières de toi

Le vent les portera

Tout disparaîtra, mais

Le vent nous portera

 

 

Veel liefs van al jouw kleinkinderen en achterkleinkinderen