Gaat gij nu weer naar Frankrijk?

 Goh ja… waarom niet? Ik krijg die vraag wel vaker waarom we ons eens niet verder wagen en of we geen nood hebben aan nieuwe ontdekkingen. Eerlijk? Niet echt. Pas op, we dromen wel van verre landen enzo, maar op dit moment voldoet la douce France aan al onze wensen. 

Frankrijk is een beetje zoals een kindersurprise: elke keer verrassend en kei-lekker. En dan zwijg ik nog over ‘s lands hoofdstad, want daar kan ik ver een boek over schrijven. 

Het is een land dat veel te bieden heeft: van eindeloze vlaktes met graan of zonnebloemen, tot allerlei soorten bergen en heuvels, kruidig geurende dorpen en grootse (soms stinkende) steden. In de steden raast het leven je voorbij, dwingt je tot een ritme dat je moet volgen. In het Zuiden leef je mee met de natuur, de warmte tijdens de dag, het gonzen van de cicaden zorgt voor je soundtrack, de geur van lavendel voor je chill. In sommige dorpjes lijkt het alsof de tijd is blijven stilstaan: de boulangerie is al sinds jaar en dag dezelfde en de platanen in de straten zijn stille getuigen van de jaren. Steden kunnen een kleurrijk verleden dragen, maar evenzeer een moderne kijk op de toekomst bieden. Stranden kunnen weids en uitgestrekt zijn langs de soms woeste Atlantische oceaan of mondain langs de mediterranée. 

Soit, ge snapt het wel - diversiteit troef.

Het land verbindt me ook met mijn grootouders op verschillende manieren: de camping in de Ardèche met oma en pépé. De liefde voor de schoonheid van het land en zijn taal van ons meter. Ze zijn altijd bij me in gedachten wanneer ik hier ben. En nu ze er alle 3 niet meer zijn, maakt het de herinneringen extra warm en zoet.

Dus ja, geef mij gerust maar nog effe een huisje in het niets van de Vaucluse of het ontdekken van zo’n doorreis-stad tijdens het doorkruisen van dit mooie land.