Ge hebt soms zo van die dagen...

... dat het allemaal tegenzit of nie meevalt. Bij mij persoonlijk zijn zo van die dagen meestal te situeren op maandag. Genetisch ingebouwd Garfield-gehalte (je-weet-wel: dikke oranje kat, houdt van lasagne, niet van maandagen - ik begrijp hem), peins ik. Dagen met een groot "djoef-op-ulder-muil-gehalte".
Ook Stanke is erfelijk belast.
Het zijn zo van die dagen dat je moe bent van een wijs, maar oh zo kort weekend.
Dat het drinken dat je wou nu net niet is wat mama voorzet.
Dat die pannenkoeken die je zo graag wou eten, niet willen rollen zoals je dacht.
Dat de TV niet uitzendt, wat je nu kweenie-oe-graag wil zien.
Dat die dagen school zonder dutje toch net iets teveel zijn.
Dat die fles melk niet gevuld is tot waar jij het denkt en ze als klap op de vuurpijl te warm of te koud is.
Dat ge geen koek wilt, maar een snoep. Of tsjieps.
Dat boterhammen echt geen ideaal avondeten zijn.
Dat mama van Stanke is en papa van mr O en niet omgekeerd.
Dat je enkel kan huilen omdat niemand het snapt wat je in je colère broebelt.
Dat tandenpoetsen nog een grotere rotjob is dan normaal.
Dat je een tuutje wil, vele, vele, vele in je mondjeuh (of Hoplatuuuuuuuut!)
Dat je niet graag toegeeft dat slapen wel fijn zou zijn.
Dat de wereld niet echt duidelijk is...

en dan is er maar één ding dat het beter maakt:

dan wil je gewoon een plakker... Niks meer...