Frustraties

Zaterdag is van tegenwoordig de dag waarop Stanke al zijn frustratie en vermoeidheid van de afgelopen schoolweek dient te ventileren.
En amai, ik kom mezelf tegen. Letterlijk en figuurlijk. Stanke is (helaas) gezegend met het karakter van zijn moeke. En dat botst soms. Hard. Zeker op dagen dat hij amper zichzelf begrijpt, laat staan zijn moeder. En dan staan we daar, tegenover elkaar, beiden boos en gefrustreerd. Op zo'n moment is er een kloof tussen ons, deels omdat we elkaar niet willen verstaan wegens té koppig en deels omdat we elkaar écht niet verstaan. Ik kan mijn bedoeling niet overbrengen en hij kan zich niet uitdrukken. Bijgevolg, torenhoge frustratie. Op't einde van zo'n dag voelen we ons beiden rot, maar gelukkig kunnen we alles afschudden dankzij een dikke knuffel en kus. Want zo is dat: we zien elkaar zo graag dat het soms zot frustrerend is. En het zal alleen maar erger worden. En stiekem ben ik blij dat mrtje O het karakter van zijn papa heeft, want anders zou het helemaal schoon worden.