Ziekenhuis - deel 2
Heel baxter 2 sliep hij door, werd wakker van dat ellendig alarm dat ie bijna leeg is. Dus dan komt baxter nr 3...
Honger had ie wel: ik heb hem nog nooit (en ik meen het: hij is een notoir traag eter/ niet eter) zo snel zien eten! Misschien is dat de truc: hem effe geen eten geven? 3 boterhammen, een yoghurt, zo'n ellendig vanille-vlaatje en een Piet Piraatkoek. Een glas water en een appelsapje. My God!
Maar plassen, dat wou ie niet. Ondanks de smeekbedes van papa en mama dat hij dan naar huis mocht.
De dokter had hem een "plastieken pino" gegeven en daarmee kan je niet plassen. Er hangt een soort van second skin rond zijn plassertje, maar plassen kan hij uiteraard wel.
Uiteindelijk lukt het,mits omkoperij met een wafeltje. Ook tijdens het uithalen van de baxter gaf ie geen kik. Man, ik kan er niet over hoe flink hij geweest is tijdens dit hele avontuur! Om 15u40 mochten we eindelijk het ziekenhuis verlaten. Met een kleine tussenstop en wat snoepen, plopvlees verder (ik dacht echt dat ie zou kotsen), waren we eindelijk thuis.
Hij heeft geen pijn, maar het slechtste moet nog komen als de pleister eraf gaat. De wonde die open komt en het gevoel zal anders zijn. Enfin, zonder al te plastisch te moeten worden, er staat ons nog één en ander te wachten.
Maar voorlopig sluiten we de dag af, samen in het grote bed, hopend op een goede nachtrust...
Honger had ie wel: ik heb hem nog nooit (en ik meen het: hij is een notoir traag eter/ niet eter) zo snel zien eten! Misschien is dat de truc: hem effe geen eten geven? 3 boterhammen, een yoghurt, zo'n ellendig vanille-vlaatje en een Piet Piraatkoek. Een glas water en een appelsapje. My God!
Maar plassen, dat wou ie niet. Ondanks de smeekbedes van papa en mama dat hij dan naar huis mocht.
De dokter had hem een "plastieken pino" gegeven en daarmee kan je niet plassen. Er hangt een soort van second skin rond zijn plassertje, maar plassen kan hij uiteraard wel.
Uiteindelijk lukt het,mits omkoperij met een wafeltje. Ook tijdens het uithalen van de baxter gaf ie geen kik. Man, ik kan er niet over hoe flink hij geweest is tijdens dit hele avontuur! Om 15u40 mochten we eindelijk het ziekenhuis verlaten. Met een kleine tussenstop en wat snoepen, plopvlees verder (ik dacht echt dat ie zou kotsen), waren we eindelijk thuis.
Hij heeft geen pijn, maar het slechtste moet nog komen als de pleister eraf gaat. De wonde die open komt en het gevoel zal anders zijn. Enfin, zonder al te plastisch te moeten worden, er staat ons nog één en ander te wachten.
Maar voorlopig sluiten we de dag af, samen in het grote bed, hopend op een goede nachtrust...
Reacties
Een reactie posten