Ouder zijn

Ouder zijn of ouder worden, is een leerproces en een hele transformatie. Plots ben je verantwoordelijk voor zo'n klein wezentje dat compleet afhankelijk is van jou. Elke beslissing die je neemt, heeft impact op hem of haar.
Ouderschap uit zich ook in verschillende vormen of hoe je ernaar kijkt: de laatste weken komen veel ouders in beeld.
De ouders van de kinderen, gestorven in Sierre, de ouders van Jonathan Jacob, de ouders va de slachtoffers van De Gelder, de ouders van Kim De Gelder zelf.
Ze hebben een overeenkomst: allen verloren een kind en strijden voor de nagedachtenis van hun kind. Begrijp me niet verkeerd, mijn hart voelt mee met allen, want een ouder dient zijn kind niet te overleven. Als de natuurlijke volgorde geraakt wordt, kan je alleen maar verdriet en ongeloof voelen.
Maar soms mag die strijd het beeld van je kind niet raken. De papa van Jonathan, die beelden van zijn zoon "lekt", zet misschien op die manier het onderzoek naar de dood van zijn zoon op de helling. Uit wanhoop, omdat hij geen gerechtigheid kent voor zijn zoon. En iedereen kent ondertussen de angstige blik van zijn zoon. Een vechtende ouder gaat door tot het einde, ongeacht de kost.
Ouders, die procedures willen aanvechten, laten aanpassen om meer inspraak te krijgen. Om antwoorden te krijgen. Om de schuldige harder te raken. Willen per se fouten vinden, maar helaas brengt het hun kinderen niet terug.
Te midden van van die orkaan van woede en frustraties staan nog eens ouders. Zij lijden in stilte, want hun zoon is een monster. Zij mogen niet aanwezig zijn op het proces van hun zoon. Hun bestaan lijkt irrelevant, maar het zijn ook ouders. Ouders die moeten leren leven met wat hun zoon heeft aangericht.
Ik veel geen oordeel, verre van. Ik wil er gewoon eens bij stilstaan.