Mijmeren
Af en toe mijmer ik eens... Deze week heb ik nog niet veel slaap gehad, dus op sommige momenten zit ik in een toestand tussen slaap en wakker. Ideaal om te mijmeren dus.
Zo komt het dat deze ochtend mij een herinnering binnenviel, vrij merkwaardig, zonder enige aanleiding. Ik dacht echt dat ik dat vergeten was, maar dat het blijft hangen is voor mij een bewijs dat het indruk heeft gemaakt en hier is waarom:
deze herinnering keert terug naar de periode dat Stanke pas geboren was. Hij zal niet ouder dan 2 of 3 weken geweest zijn. De eerste keer dat we met 3 naar de Colruyt gingen. Ik was behoorlijk zenuwachtig, hield de klok strak in de gaten om zeker zijn volgende voeding niet te missen. Emotioneel gezien zat ik ook nog op een rollercoaster. Plots in de diepvriesrayon begon hij te huilen. Er overviel mij een lichte paniek, want misschien had hij honger of een natte pamper of krampjes en wat zouden de mensen denken? Ik wou in feite zo snel mogelijk terug naar de geborgenheid van ons huis. Uit het niets, alsof ze zag wat er aan de hand was, stapte een oudere dame op mij toe. "Dat klinkt als nog een heel kleintje", zei ze. Ik trachtte dapper te knikken al had ik in feite zin om met hem mee te huilen. Ze legde haar hand op mijn rug, glimlachte en zei: "Het komt goed, je zal dat goed doen". En zoals ze plots naast mij stond, was ze even plots weer weg. Verder boodschappen aan het doen. Vlak daarna kwam papa en konden we onze weg verder zetten.
Ik herinner mij dit nog glashelder, ik verschiet er zelf van. Dat te midden van de diepvriesproducten en ingeblikte groenten iemand, een nobele onbekende, de situatie zo goed kan inschatten dat de troostende woorden zo perfect getimed zijn.
Chapeau voor die dame... Ik denk dat ze een heel fijne moeder en grootmoeder moet zijn (in de veronderstelling uiteraard dat ze kinderen en kleinkinderen heeft).
Ik moet er nog om glimlachen...
Zo komt het dat deze ochtend mij een herinnering binnenviel, vrij merkwaardig, zonder enige aanleiding. Ik dacht echt dat ik dat vergeten was, maar dat het blijft hangen is voor mij een bewijs dat het indruk heeft gemaakt en hier is waarom:
deze herinnering keert terug naar de periode dat Stanke pas geboren was. Hij zal niet ouder dan 2 of 3 weken geweest zijn. De eerste keer dat we met 3 naar de Colruyt gingen. Ik was behoorlijk zenuwachtig, hield de klok strak in de gaten om zeker zijn volgende voeding niet te missen. Emotioneel gezien zat ik ook nog op een rollercoaster. Plots in de diepvriesrayon begon hij te huilen. Er overviel mij een lichte paniek, want misschien had hij honger of een natte pamper of krampjes en wat zouden de mensen denken? Ik wou in feite zo snel mogelijk terug naar de geborgenheid van ons huis. Uit het niets, alsof ze zag wat er aan de hand was, stapte een oudere dame op mij toe. "Dat klinkt als nog een heel kleintje", zei ze. Ik trachtte dapper te knikken al had ik in feite zin om met hem mee te huilen. Ze legde haar hand op mijn rug, glimlachte en zei: "Het komt goed, je zal dat goed doen". En zoals ze plots naast mij stond, was ze even plots weer weg. Verder boodschappen aan het doen. Vlak daarna kwam papa en konden we onze weg verder zetten.
Ik herinner mij dit nog glashelder, ik verschiet er zelf van. Dat te midden van de diepvriesproducten en ingeblikte groenten iemand, een nobele onbekende, de situatie zo goed kan inschatten dat de troostende woorden zo perfect getimed zijn.
Chapeau voor die dame... Ik denk dat ze een heel fijne moeder en grootmoeder moet zijn (in de veronderstelling uiteraard dat ze kinderen en kleinkinderen heeft).
Ik moet er nog om glimlachen...
Reacties
Een reactie posten