Voor Dimke*

We zagen elkaar niet veel, maar als we dan toch in elkaars gezelschap waren, dan klikte het als vanouds...
Jij, de jongste van de neefjes.
En misschien wel de speciaalste.
Ik denk met een brede glimlach terug aan alle leuke, soms knotsgekke momenten met jou.
En toch kon zo'n kleurrijk iemand, zo'n zwarte schaduw met zich meedragen...
Ik ga me "het waarom" niet afvragen, dat heeft voor ons geen zin. Het is iets wat jij weet en besloten hebt om met je mee te nemen.
En dat is jouw keuze en ik respecteer je ervoor.
Ik hoop alleen dat jouw lijden ten einde is en dat je rust vond.
Dat de schaduw verdreven is en er enkel een prachtig, schitterende regenboog overblijft.
En je papa en mammie? Die zijn in goede handen.
Ja, ze zijn verdrietig en zullen misschien nog boos worden, maar ze zullen het een plaatsje geven. Op een dag. Eerst moeten die scherpe kantjes er af, dag per dag, en met kleine stapjes.
Maar ze zien je graag, zoals jij hen graag zag.
Af en toe zal er eens een stukje van de puzzel op zijn plaats vallen, maar hij zal nooit meer volledig afraken, want het belangrijkste stukje is weg, voor altijd.

Hou je goed, wij doen ons best.


*(lees: Diemke)