Disney - part two
Na een bijzonder chaotisch ontbijt, vlogen we er vol goede moed terug in. De dag was mooi gestart, want hij was jarig! Eindelijk! Kroon aan, verjaardagslint -en t-shirt aan. Al die smsjes van lieve mensen, die aan hem dachten. De max! Op de foto mogen met Mickey en hem een dikke kus en knuffel kunnen geven.
Alleen had de dag ervoor veel van zijn energie gevraagd. Dus huurden we een buggy en we konden er tegenaan.
A small world, opnieuw. En dan, zonder verpinken, Pirates of the Carribean. Ik dacht dat hij bij het aanzicht van het eerste skelet daar in het duister het op een lopen zou zetten, maar neen, hij is een stoere zeebonk! En leuk dat het was.
En dan, eindelijk Buzz Lightyear! Hij kwam ogen tekort, maar vond het fantastisch om te schieten (dankzij oma heeft hij zelfs zo'n pistooltje mét irritant geluid - grrr-).
En toen ging het licht uit: gekruld onder de sjaals in die oncomfortabele buggy deed hij een lange dut. Maar ja, gezien we pas een TGV hadden om 20u30 moesten we hem wel bezighouden.
Gelukkig zijn er shows en parades genoeg, die effe afleiding bieden en even opwarmen. Ook de ontmoeting met familie was eens plezant. Als een echte geroutineerde bezoeker gidste hij iedereen vlot door a small world (jaja, nog ne keer).
Een cadeautje kiezen, bleek een hele opgave en hij was moe, dus de trein kon niet snel genoeg komen. Eenmaal in de trein speelde hij met zijn laatste beetje energie, maar dan ging hij KO.
Gelukkig waren daar in Brussel papa's sterke armen om hem op te vangen.
Alleen had de dag ervoor veel van zijn energie gevraagd. Dus huurden we een buggy en we konden er tegenaan.
A small world, opnieuw. En dan, zonder verpinken, Pirates of the Carribean. Ik dacht dat hij bij het aanzicht van het eerste skelet daar in het duister het op een lopen zou zetten, maar neen, hij is een stoere zeebonk! En leuk dat het was.
En dan, eindelijk Buzz Lightyear! Hij kwam ogen tekort, maar vond het fantastisch om te schieten (dankzij oma heeft hij zelfs zo'n pistooltje mét irritant geluid - grrr-).
En toen ging het licht uit: gekruld onder de sjaals in die oncomfortabele buggy deed hij een lange dut. Maar ja, gezien we pas een TGV hadden om 20u30 moesten we hem wel bezighouden.
Gelukkig zijn er shows en parades genoeg, die effe afleiding bieden en even opwarmen. Ook de ontmoeting met familie was eens plezant. Als een echte geroutineerde bezoeker gidste hij iedereen vlot door a small world (jaja, nog ne keer).
Een cadeautje kiezen, bleek een hele opgave en hij was moe, dus de trein kon niet snel genoeg komen. Eenmaal in de trein speelde hij met zijn laatste beetje energie, maar dan ging hij KO.
Gelukkig waren daar in Brussel papa's sterke armen om hem op te vangen.
Reacties
Een reactie posten