Voetjes op de grond

Oudercontact. Een echt, zo met een competentiekaart enal.
Pas op, alles gaat goed, maar dat doet toch raar om bepaalde zaken zo over je kind te horen.
We weten het, Stanke heeft een klein hartje, is wel sociaal, maar niet haantje-de-voorste en nee, hij tekent nie graag kindjes.
Hij is één van de jongsten en dat vertaalt zich naar bepaalde zaken die hij nog niet helemaal onder de knie heef.
Maar hij heeft tijd en met tijd en boterhammen komt hij er ook. Op zijn tempo.
Ik heb wel 2 bedenkingen:
juf zei dat zijn taal nog niet dat is: ze is duidelijk nog nooit thuis geweest! Hier staat dat tatertje niet stil en hij kan wel degelijk grote zinnen maken.
Dat brengt me een beetje bij m'n 2e bedenking. Op een plek waar hij zich veilig voelt en waar de gezichten bekend zijn, is hij volledig in zijn element. Dan is hij wie hij is. Ik had gehoopt dat dit zich zou verderzetten naar de klas, want uiteindelijk zijn de juf en de klasgenootjes al 5 maand dezelfde. Het afscheid is geen evidentie als de juf er niet is. Als ze er wel is, geen probleem. Hij kan zelfs al eens los van haar. Maar ik ga er dan ook van uit dat, als jij als ouder weggaat, dat het comfortabele gevoel ook blijft omdat de omgeving vertrouwd is. Deels is dat zo, helaas, niet volledig. Het feit dat hij nog zo schuchter is, zegt mij dat de klas nog geen 100% vertrouwde omgeving is.
Als het thema hem ligt, gaan de remmen wat los. Laten we hopen dat hij nog meer zelfvertrouwen krijgt in de klas en de rol die hij erin opneemt. Dat hij beetje bij beetje assertiever wordt, want ik maak me zorgen. Zorgen over hoe hij weerbaar moet zijn. Weerbaar tegen pesten. Dat hij durft zeggen dat er iets fout zit. Want hij volgt de regels wel. Hij is braaf, misschien té braaf.
Ik weet't, ik moet het in perspectief zetten. Het is uiteindelijk maar een mening van een juf en een oudercontact. Maar de onweerstaanbare drang om mijn kind te willen beschermen, neemt over. Ferm over.