80

op 03 feb werd mijn pépé 80 jaar. Ik ben bij de goeien, die nog al hun grootouders mogen hebben met een ietwat gezegende leeftijd (91 - 80 - 78) en nog in relatief goede gezondheid.
Eerlijkgezegd sta ik ook niet vaak stil bij hun leeftijd, voor mij blijven diezelfde mensen met wie ik op reis naar Frankrijk ging of bij wie ik ging logeren aan zee.
Zo ook mijn pépé. Hij blijft de held die mij op lange wandelingen in de Ardèche vertelde hoe hij Napoleon nog gekend heeft. Ik hing aan zijn lippen en geloofde elk woord. Of van wie ik een kauwgom mocht kiezen als hij een aperitiefje ging halen na de wandeling.
Met hem mocht ik ook voor 't eerst mee naar Disney. Al had hij chance dat er eentje opende in de buurt van Parijs. Maar dankzij hem is ook de liefde voor Disneyland ontstaan. Hoe heerlijk was die reis: hoe hij geduldig aanschoof, de mooie roze jurk die ik kreeg. Het bundeltje en andere kleine snuisternijen van die memorabele trip liggen hier nog steeds in de kast.
En nu is hij toch al 80 en laat zijn geheugen hem af en toe een beetje in de steek. Maar hij tapt nog steeds lollen als vanouds en volgt nog steeds vol interesse elke gebeurtenis van mijzelf en de achterkleinkinderen.
Dus omdat hij 80 werd en zij 78, want ook oma was jarig, aten ze paling. Zoals gevraagd, maar niet op restaurant. Neen, aan tafel in ons huis met iedereen hen nauw aan het hart. Zo genoten ze niet alleen van het eten, maar ook van alles wat ze zagen.
's Middags werden vrienden opgetrommeld bij wijze van verrassingsfeestje. Het leek hen eerst toeval, maar toen de eerste verwondering eraf was, vonden ze het heel fijn. Zij, moe maar tevreden en hij zat te stralen.
Vandaag, maandag, waren ze beiden wat moe, maar genoten nog na. En er was nog een beetje paling. tweemaal feest!
Ik hoop dat ze nog vele jaren gelukkig samen zijn, opdat we nog veel van die fijne herinneringen kunnen doorgeven aan Stanke en Mr O.