teleurgestelde #lockdownlife 51

 Geachte minister Dalle

ik snap het wel: we testen meer kinderen, de cijfers in die groep gaan (uiteraard) de hoogte in. We zien grafieken weer stijgen, waarbij we in het begin van 2021 nog zo hoopvol waren.

Ik snap ook dat we allen samen in dit schuitje zitten tegen dit beest.

Ik zie ook genoeg rond mij dat er +12 jarigen amper het huis verlaten, omdat er geen school en geen hobby's zijn.

Maar, wat ik niet snap, is hoe ik aan mijn 6- en 9-jarige moet uitleggen dat ze moeten kiezen tussen hun hobby's. Mijn 11-jarige snapt het wel, maar dat maakt het er voor hem niet eenvoudiger op. Hij kent ondertussen de klappen van zweep ook al.

En ja, ze weten dat dit is voor hun veiligheid en die van de mensen rond hen. We vertellen hen dit al van in maart 2020 dat ze voorzichtig moeten zijn. Ze zijn voorzichtig - ze waren enorm snel aangepast aan de situatie, vermoedelijk ook wel omdat ze nog zo jong zijn. Ze weten ook dat zij tot een groep behoren, die zoveel mogelijk gevrijwaard wordt van maatregelen. Ze hebben daar ook geen problemen mee, tenzij die maatregelen geen steek houden. Zoals tussen je favoriete tijdsbestedingen moeten kiezen geen steek houdt.

Mijn 9-jarige wil NIET kiezen: of scouts, of breakdance... Nee, zo zegt hij, dan nog liever niks.

Ik wil ze ook niet beïnvloeden in de keuze, maar zo'n zwemlessen kosten een boel geld en zijn dus ook een hobby. Dansscholen kosten ook geld, niet dat dit over geld gaat, maar het is wel een factor die meespeelt.

Was het niet eenvoudiger geweest om de conclusie te trekken, die mijn 9-jarige trekt? Even allemaal geen hobby's meer? Gewoon de pauzeknop indrukken?

Nee, we laten kleine kinderen liever kiezen. Een keuze, die ze niet willen maken. En leg het ook maar uit aan de enthousiaste leiding, geëngageerde dansleraar, gemotiveerde sport- of zwemleraar. Keuzes maken doet pijn aan alle partijen.

Ik denk dat dit niet de beste keuze was...