End of an era

Terwijl ik dit schrijf, tikken de laatste uren weg van mijn tijd thuis. Bij deze sluit ik dan ook symbolisch mijn zwangerschapsverlof af. Definitief.
Weer een grote stap genomen, want deze periode komt nooit meer terug en daar heb ik wel gemengde gevoelens bij:

Blij, omdat ik eindelijk weer naar de wereld van de volwassenen mag
Weemoed, omdat ik geen kraamtijd en al wat volgt meer zal meemaken
Trots, omdat ik het kon en de overstap naar 3 kindjes vlot heb kunnen nemen
Geliefd, omdat mijn jongens ervan genoten hebben dat ik thuis was
Verliefd, omdat er nog zo'n mooi mannetje in mijn leven kwam
Triest, omdat ik hem moet afgeven aan de grote wereld
Dankbaar, omdat ik zolang heb mogen thuisblijven

Het is voorbij gevlogen. Het is alsof het gisteren was dat ik het ziekenhuis binnenwaggelde, wanhopig klaar om verlost te worden van die grote buik.
En boem, 6 maand voorbij!

Emmers respect voor huismoeders, maar permanent thuis blijven zou niets voor mij zijn. Er zijn dagen geweest dat de muren op mij afkwamen. Of dat de chaos van zo 3 kleine mannetjes mij teveel werd. Nee, ik heb bezigheid nodig in mijn leven - zeker met mijn kopke.

En tegelijk weet ik dat ik nu met veel plezier naar huis zal komen om die leuke snoetjes te zien na een drukke dag.

Collega's, here I come!

*slik*