een jaar...

Reeds een jaar.

Vandaag had ik er geen zin in... Echt niet. Maar we hadden een deal: jij zorgt voor een straaltje zon en ik doe voort.
En effectief, om 10u30, plots een gouden zonnestraaltje in de anders zo grauwe dag.

Vorig jaar besliste je om uit het leven te stappen, je liet iedereen verstomd en verrast achter. Voor jou was het genoeg en ik heb daar vrede mee.
Maar ik mis je. Meer dan ik zou verwacht hebben. Want het leven gaat door. Ondertussen is er een jaar voorbij, waarin er weer veel dingen gebeurd zijn. En sta ik er niet meer elke dag bij stil dat je er niet meer bent. Maar net daarom verschiet ik steeds als je weer in mijn hoofd verschijnt als ik iemand zie die zo op jou lijkt.
 Zoals ik al zei, we zagen elkaar niet vaak. Maar onze ontmoetingen waren steeds verrassingen, want plots stond je voor mijn neus. Op die fijne plekjes in 't stad kan ik je nu niet meer tegen het lijf lopen en die gedachte is hard.

Maar vandaag zorgde je voor dat gouden randje aan een grauwe dag. En ik glimlachte.

Ondanks dat ik er geen zin in had...