Brief 8...

 Dag D.

Alweer een jaar voorbij... Jij bent één van de weinigen, die me hier nog doen schrijven, want je zou het niet geloven wat een jaar het al is geweest. 2020, echt waar, skip it. Rampen, een wereldwijde pandemie, oranje clowns aan de macht.... ik vraag me soms af hoe jij dat zo ervaren hebben met jouw unieke kijk op de wereld. Op deze plek kon ik ooit heel veel kwijt, ik weet soms niet meer waar eerst te beginnen, dus laat ik het even. Maar, evenzeer is het mijn postbus naar jou....

Een lichtpunt in deze bizarre tijden is dat mentale gezondheid steeds meer bespreekbaar wordt en men ook steeds meer aandacht heeft voor mentale gezondheid. Stilaan raakt het uit de taboesfeer. Ik blijf dan ook trouw in jouw naam die goede doelen steunen, die het verschil kunnen maken, ook al is het maar dat één iemand terug de kracht krijgt om verder te gaan, om te praten, om geholpen te worden.

Een andere leuk verhaal is het feit dat ik mijn banden kan aanhalen met jouw mammie en papa. Dankzij Iphones, begot. Ik hou ervan dat als je "even" binnenspringt, je toch wel lang genoeg kan zitten kletsen en een paar uur voorbij gaan, zonder dat je er veel erg in hebt. Heerlijk gewoon. En de jongens genoeg lekkers hebben om er een paar dagen tegen te kunnen. 😊

En misschien het gekste van al: je 2 nichtjes, die uit het niets aan je denken tijdens een verblijf in de spoed, waarbij eentje er is voor een niersteen en de andere er is om te troosten. En plots: te midden in het gesprek, ben je daar. Zo natuurlijk. Jij bent wat ons verbindt.

Lieverd,

we denken aan je - met steeds minder scherpe randjes, maar nog steeds even liefdevol als ooit.

x