Zon
Vandaag, exact een jaar geleden, ging voor mij het licht uit.
Knal en gedaan.
Niks meer.
Ik kon enkel huilen en zeggen dat het niet meer ging.
Ik heb dit verhaal al ontelbaar keer getypt en weer gewist of in mijn hoofd opgezegd. Maar het vertellen aan de wereld durfde ik niet. Tot nu.
Op die bewuste 5 decemberavond begon alles onder me te schuiven, hoewel ik alles al zo lang krampachtig had proberen bijeen houden. De druk van te trachten controle te houden op alle mogelijke rollen - de perfecte moeder, vrouw, collega, leidinggevende, vriendin, dochter, schoondochter, kleindochter,... - was té groot geworden. Daar zat ik dan, in een een diep, donker gat - niet meer in staat om 5 woorden na elkaar te lezen, verdrietig en boos om honderd-en-één dingen, in stilte huilend, maar naar buiten toch dat lachend masker proberend op te houden.
Alle dingen die me plezier deden, waren plots een verplicht nummer. Ik dwong mezelf om buiten te komen. Ik. Ik, die anders met geen stokken binnen te houden ben. Alles onder het mom "jaja, ça va, komt wel weer goed". Maar de realiteit was toch anders. Beseffen dat je soms gewoon boos bent op je kinderen uit pure stress, doet je hart breken.
Gelukkig is er aan dit verhaal een positieve noot, meerdere zelfs. Dankzij een alerte huisarts, die onmiddellijk alle signalen herkende en me vriendelijk, doch kordaat doorverwees naar gespecialiseerde hulp. Dankzij de onvoorwaardelijke steun van mijn hubbie, zonen, ouders, schoonouders, familie, vrienden en collega's was de klim uit de put te dragen, ook al was het soms heftig.
Het is hartverwarmend hoeveel steun ik kreeg, zelfs soms uit zeer onverwachte hoeken, en ik kan alleen maar dankbaar zijn. Dankzij die steun en het vertrouwen in me, vond ik de moed om me te laten helpen en die drempel over te stappen. En, echt waar, het was één van mijn betere beslissingen.
En met de lente kwam de zon en dus ook stilaan weer het licht op mijn pad. En dat de zon geschenen heeft deze voorbije maanden! :)
Ik wil jullie ook even onderstaand fotootje meegeven: ik vond deze tekening eind juni in de map zedenleer van mrO. Ik moest even slikken. Het toont zijn wensen voor 2018 en links onderaan schrijft hij "ik wens mijn mama toe dat ze beter wordt"... Mijn hart brak in duizend stukjes. Je staat niet stil bij de impact van zo'n verhaal op hen dicht bij jou. Hij was amper 6 toen hij dit schreef. Een burn-out treft echt niet alleen jezelf. Het treft je geliefden minstens even hard.
Ik schaam me niet om te zeggen dat ik hulp nodig had en ze ook gezocht én aanvaard heb. Ik heb geleerd dingen los te laten, het hoeft niet allemaal zo perfect. En je mag al eens "nee" zeggen. Of geen zin hebben. Of tijd voor jezelf nemen. Tot rust komen.
Ik heb veel geleerd dit jaar. Gaat het beter met me? Absoluut. Ik heb gedurfd me los te knippen van enkele demonen en ik herleef weer. Af & toe blijven prikkels moeilijk, maar ik herken de signalen bij mezelf. Ik ben ook nog vlug moe, maar da's ok - de heren hier in huis laten me 's ochtends lekker liggen als het kan. En ik heb mijn prioriteiten herbekenen en eigenlijk wist ik ze al: die 3 meneertjes, die hier ondertussen al lekker knurren - stiekem dromend van de Sint die straks zal passeren en de hubbie, die nog net niet ligt te knurren naast mij, met zijn hand op mijn been.
Ik sta in de zon. Echt waar.
Knal en gedaan.
Niks meer.
Ik kon enkel huilen en zeggen dat het niet meer ging.
Ik heb dit verhaal al ontelbaar keer getypt en weer gewist of in mijn hoofd opgezegd. Maar het vertellen aan de wereld durfde ik niet. Tot nu.
Op die bewuste 5 decemberavond begon alles onder me te schuiven, hoewel ik alles al zo lang krampachtig had proberen bijeen houden. De druk van te trachten controle te houden op alle mogelijke rollen - de perfecte moeder, vrouw, collega, leidinggevende, vriendin, dochter, schoondochter, kleindochter,... - was té groot geworden. Daar zat ik dan, in een een diep, donker gat - niet meer in staat om 5 woorden na elkaar te lezen, verdrietig en boos om honderd-en-één dingen, in stilte huilend, maar naar buiten toch dat lachend masker proberend op te houden.
Alle dingen die me plezier deden, waren plots een verplicht nummer. Ik dwong mezelf om buiten te komen. Ik. Ik, die anders met geen stokken binnen te houden ben. Alles onder het mom "jaja, ça va, komt wel weer goed". Maar de realiteit was toch anders. Beseffen dat je soms gewoon boos bent op je kinderen uit pure stress, doet je hart breken.
Gelukkig is er aan dit verhaal een positieve noot, meerdere zelfs. Dankzij een alerte huisarts, die onmiddellijk alle signalen herkende en me vriendelijk, doch kordaat doorverwees naar gespecialiseerde hulp. Dankzij de onvoorwaardelijke steun van mijn hubbie, zonen, ouders, schoonouders, familie, vrienden en collega's was de klim uit de put te dragen, ook al was het soms heftig.
Het is hartverwarmend hoeveel steun ik kreeg, zelfs soms uit zeer onverwachte hoeken, en ik kan alleen maar dankbaar zijn. Dankzij die steun en het vertrouwen in me, vond ik de moed om me te laten helpen en die drempel over te stappen. En, echt waar, het was één van mijn betere beslissingen.
En met de lente kwam de zon en dus ook stilaan weer het licht op mijn pad. En dat de zon geschenen heeft deze voorbije maanden! :)
Ik wil jullie ook even onderstaand fotootje meegeven: ik vond deze tekening eind juni in de map zedenleer van mrO. Ik moest even slikken. Het toont zijn wensen voor 2018 en links onderaan schrijft hij "ik wens mijn mama toe dat ze beter wordt"... Mijn hart brak in duizend stukjes. Je staat niet stil bij de impact van zo'n verhaal op hen dicht bij jou. Hij was amper 6 toen hij dit schreef. Een burn-out treft echt niet alleen jezelf. Het treft je geliefden minstens even hard.
Ik schaam me niet om te zeggen dat ik hulp nodig had en ze ook gezocht én aanvaard heb. Ik heb geleerd dingen los te laten, het hoeft niet allemaal zo perfect. En je mag al eens "nee" zeggen. Of geen zin hebben. Of tijd voor jezelf nemen. Tot rust komen.
Ik heb veel geleerd dit jaar. Gaat het beter met me? Absoluut. Ik heb gedurfd me los te knippen van enkele demonen en ik herleef weer. Af & toe blijven prikkels moeilijk, maar ik herken de signalen bij mezelf. Ik ben ook nog vlug moe, maar da's ok - de heren hier in huis laten me 's ochtends lekker liggen als het kan. En ik heb mijn prioriteiten herbekenen en eigenlijk wist ik ze al: die 3 meneertjes, die hier ondertussen al lekker knurren - stiekem dromend van de Sint die straks zal passeren en de hubbie, die nog net niet ligt te knurren naast mij, met zijn hand op mijn been.
Ik sta in de zon. Echt waar.
Herken al die gevoelens. Wens je veel sterkte. Gelukkig heb je veel steun van al wie je lief zijn. En inderdaad.... eens neen zeggen hoort er bij , al is dat moeilijk. Wat tijd voor jezelf, niet vanzelfsprekend.
BeantwoordenVerwijderen