1 beeld, duizend verhalen & gevoelens

Vaak zijn de topics luchtiger, maar af & toe wil ik wel eens ernstig zijn in het leven. Met ProjectR vlak voor de deur ben ik druk doende met opruimen, inpakken, wegsmijten. Zo kwam ik een harde schijf tegen vol foto's van voor de meneertjes en van toen Stanke nog een klein wormpje was. Zo ook deze foto...
Bitterzoet. Telkens ik er naar kijk, is het alsof er een riem mijn hart samentrekt. En tegelijk hoop ik dat ik binnen pakweg 40 jaar ook nog zo naar de hubbie kijk. En dat hij dan ook nog meezing met zijn Michael Bublé's enz.
Begrijp me niet verkeerd, ze zijn nog beiden in leven, mijn oma & pépé.
Meer dan een jaar geleden moesten we de keuze maken om ze naar een rusthuis te doen. Alleen wonen ging écht niet meer. Het verliep niet zonder slag of stoot en ook nu voel ik me nog vaak schuldig omdat we niet meer kunnen doen. Hij, die waardige, rijzige man. De grapjas. Hij deed me geloven dat hij Napoleon nog gekend had en ik hing aan zijn lippen tijdens onze ochtendwandelingen op de camping in de Ardèche. (ter mijn verdeging: ik was 9 ofzo).
Hij werd broos omwille van hartproblemen en af en toe verdwaalt hij in de mist van zijn geest. Je eigen grootvader zien huilen omdat hij niet snapt wat er met hem gebeurt: het breekt je hart. En het enige wat je kan doen, is hem troosten. Net zoals hij je al die jaren getroost heeft.
Gelukkig verslaat hij het lot en hebben we hem, tegen alle verwachtingen in, nog steeds bij ons. Wat nog meer is, zijn humor is onoverwinnelijk. Die weigert zich te geven aan de mist. En de laatste tijd zijn de heldere momenten veel talrijker aanwezig, waardoor we toch nog gesprekken kunnen hebben, zoals weleer.
En dan oma... Oma met de poedels. Die beesten waren haar god. Van Snoeze zeiden we vaak dat z'n poten nooit zouden verslijten, omdat ze hem steeds droeg. Dan keek ze altijd eens boos... Om dan te lachen. Ze kwam me halen van school met haar gele Fiat. In de ene deur zat de hond, in de andere steeds iets lekkers. We gaven elkaar veel zoenen en vlinderkusjes. Zot van tv-soaps: je waagde je beter niet om te bellen tijdens haar feuilleton, want ze nam pertinent niet op.
Ooit een trotse en mooie vrouw. Nu slechts een schim van zichzelf. Ze wou niet weg uit huis, wist wel dat het niet kon. Snapt de medische toestand van pépé niet. Genoodzaakt om de sterkere van de 2 te zijn, maar weet niet hoe. Ze is het moe, je ziet de droefheid soms in haar ogen. Gelukkig praat ze nog over koetjes en kalfjes, is ze soms eens boos, maar het houdt haar bezig.
Deze 2 mensen hebben veel bijgedragen bij wie ik vandaag de dag ben. De één wijs, de ander verzorgend. Nu doe ik mijn best om nog iets terug te doen. Voor hen te zorgen, zoals zij voor mij ooit. Maar het voelt soms aan alsof het niet genoeg is. Dat maakt me soms droef, soms kwaad.
Maar ik ben vooral blij dat ze er nog zijn en dat ze de meneertjes nog kennen (en ze kijken hun ogen uit als ze erbij zijn - ik neem ze zoveel mogelijk mee).
En in mijn hart en herinneringen dansen ze, elkaar verliefd in de ogen kijkend, alsof ze nog prille twintigers waren....