Over wanhoop en geluk hebben...

Dit moet ik even van me afschrijven, het zindert na.

Ik wil geen betoog doen over het topic, noch zware standpunten innemen. Ik wil gewoon even tot je moeder/ vaderhart spreken.

Er duiken al enkele dagen foto's op van kinderen, die levenloos aanspoelen op stranden. Verdronken toen hun bootje zonk op weg naar veiliger oorden.
Beelden, die mijn moederhart doen breken in duizend stukjes. Koud krijg ik ervan en het liefst zou ik een potje bleiten. Wat drijft een moeder en een vader zo ver dat zij alles willen riskeren om hun gezin naar veilig oorden te brengen? Dat zij in gammele boten kruipen? In afgesloten vrachtwagen? Al hun zuurverdiend geld geven aan hun potentiële toekomstige moordenaar?

Wanhoop.

Terwijl ik naar de foto van dat kleine jongetje kijk (ik schat hem iets jonger dan MrO), zie ik O'tje rustig spelen in mijn ooghoek. Dan doen die paar extra schoenen, dat begeerde plaatsje in een scoutsgroep, dat tantrum om een niet-gekregen doosje Lego er niet meer toe. Nee, ons kindertjes zijn met hun gat in de boter gevallen. Zij hadden het geluk om hier geboren te worden en zullen hopelijk nooit zo'n toestanden aan den lijve ondervinden. Ik hoop dat ze dit ooit lezen en beseffen dat ze geluk hebben. En dat geluk moeten ze delen met zij die minder hebben.
En wij als ouder mogen ons handjes kussen dat wij hopelijk nooit dergelijke hartverscheurende keuzes omtrent ons gezin moeten maken op zoek naar een betere wereld voor onze kinderen.

Dus, pakt uw kinderkes vanavond maar eens extra lang vast (of gewoon mekaar) en sluit uw ogen niet voor de menselijke drama's die (niet zo) ver van ons bed gebeuren. Dit kan geen moeder/vaderhart onberoerd laten....