Dag Oma

Vandaag, onder een stralende zon, namen we afscheid van jou. We zullen je zo hard missen... Doe pépé veel groetjes van ons....

Dag oma,

Plots was je weg… Beetje als een kaarsje dat plots is uitgegaan zonder dat je het doorhebt. 

Zondag zaten we nog zij aan zij, zoals dat ons gewoonte was geworden, hand in hand of toch steeds met mijn hand op je arm. Zolang je mij maar kon voelen, dan was alles ok.

Er bestaat een foto van ons, getrokken in de tuin van het Huis van Alijn. We staan er beiden misschien niet het meest flatterend op, maar dat beeld vat ons samen: een innig warme band met een vleugje humor.

Al mijn herinneringen hebben diezelfde rode draad: hoe graag wij elkaar zagen en hoe we dat vaak met een kwinkslag konden duidelijk maken.

Weet je nog hoe gespeeld boos je kon zijn als we zeiden dat jouw hond beter een handvat had dan poten, omdat die toch niet zouden verslijten? 

Die hondjes waren jouw dikste vrienden en o wee degene die er mee lachte!

Of het spelletje “weet gij wa? Ik ga u zoenen”? Die zinnetjes zijn blijven bestaan tot bijna op het einde, vooraleer je mij een kus gaf.

Of hoe je zei “nu gaat ge er toch mee stoppen?” toen ik je zei dat ik zwanger was van Lou en jij en pépé als enigen mochten weten dat het een derde jongetje zou zijn. Ik moest het u bijna beloven… en toen lachten we, want natuurlijk was je blij, maar drie jongens?? Ocharme, meiske…. Dat valt trouwens wel mee, hoor oma.

Je was ook de oma met de gele en later de babyblauwe Fiat. En niet zo maar een Fiat, nee, zo eentje met altijd iets lekkers in het vakje aan de deur. Ik vond het altijd leuk dat je me van school kwam halen, alleen al voor de vieruurtjes.

We gingen op reis ook vaak samen zwemmen, want jij wou wel mee het water in, in tegenstelling tot pépé, die het water maar te koud vond. En gezwommen hebben we, ik met mijn fluoroze zwempak en jij met je fancy badmuts met bloemekes en bikini. Een trendy duo waren we zeker! Om nog maar te zwijgen over onze gedeelde passie voor oorbellen…

Jij leerde mij wat vlinderkusjes waren en ik heb ze op mijn beurt aan de jongens geleerd.

Diep vanbinnen vind ik het jammer dat Stan, Oscar en Lou die oma nooit hebben mogen kennen. Ze zouden het fantastisch gevonden hebben. Maar ook al sukkelde je toen al wat met je gezondheid, je vond het altijd een feest als die 3 er waren: er moesten koekjes zijn of een drankje of een cent. En je stond er op dat ze van jullie iets kregen voor Pasen of Sinterklaas, want het kon niet zijn dat je achterkleinkinderen zonder chocolade zouden vallen. En je was ook wel stiekem een beetje opgelucht als dat klein geweld weer naar huis ging. Je kon uren naar foto’s van hen kijken en ook daar kon je intens van genieten.

Ik wil niet te lang stilstaan bij de laatste jaren en hoe je steeds meer een schim van die ooit trotse vrouw was. Nee, ik had het geluk om met jou nog te genieten van de kleine dingen, die een bezoek aan jou toch fijn maakten: samen nagels lakken, een wandelingetje doen, een colaatje drinken. Je kon er zo van genieten dat ik je haar kamde en je wat bestoefte dat je er uitzag als een “snelle beze”.  Er was nog genoeg pit in je om af & toe eens iemand lik op stuk te geven of je ware oude zelf te tonen, ook al werden die momenten schaarser er schaarser.

Ja, die laatste jaren waren de rollen omgekeerd: ik zorgde voor jou, zoals jij ooit voor mij hebt gezorgd. Ik had het ook aan pépé beloofd. Hopelijk heb ik mijn belofte goed nagekomen.

Je miste hem, je was niet meer compleet. Alsof de maan plots alle sterren kwijt was of de zee het strand.

Nu troost ik me dat jullie ergens weer samen zijn, wandelend arm in arm over datzelfde strand…

Liefs en dikke zoenen,

Stephanie