Brief in de eerste sneeuw
Dag Pépé,
de eerste sneeuw is gevallen. Beetje onverwacht, maar wel mooi. Brengt de kerstsfeer een beetje dichter. En het deed me spontaan denken aan jullie verhuis 8 jaar geleden naar de Antoniuskaai. Berekoud en pakken sneeuw...
Maandag was het 6 maand geleden dat we je moesten loslaten... Rond deze periode schrijven velen nog een (late) brief naar de Sint. Ik wil er eentje naar jou schrijven.
Terwijl ik naar de besneeuwde tuin kijk, besef ik hoe hard ik je soms mis. Ik mis je grapjes, grapjes over valse bescheidenheid, niemand was er beter in dan jij.
Als ik bij oma ga, verwacht ik stiekem soms je er nog te vinden, temeer omdat er iemand woont, die zo hard op je lijkt en aan wie ze jouw kleren geschonken hebben. Het is soms niet alleen voor oma verwarrend.
Ik mis het om met je te praten, je luisterend oor, je nuchtere kijk en je stopwoordje "enfin". Er is op een half jaar zoveel gebeurd: we wonen terug thuis, het huis krijgt stilaan vorm. Je was er de laatste weken nog zo mee bezig geweest. Ik denk wel dat je fier zou zijn als ik je een rondleiding zou kunnen geven.
Ook over de jongens, hoe ze het doen op school, hoe druk het allemaal kan zijn. Ik zie je al lachend zeggen dat ze "het van hun overgrootvader hebben", als het over hun goede rapporten gaat.
En het werk - ik zou je honderduit kunnen vertellen en zou je raad willen vragen. En jij zou luisteren en nagels met koppen slaan.
En dan oma... zoals beloofd, zorg ik voor haar zo goed ik kan, maar het is niet eenvoudig. De eerste maanden dacht ze constant dat jullie gescheiden waren. Het was dan ook moeilijk om haar telkens de waarheid te moeten zeggen. Nu gaat het beter, ze is rustiger geworden en heeft wel weer vaker heldere momenten waardoor een goed gesprek mogelijk is. Ze is verhuisd naar een kleinere kamer, maar je zou het er ook goed gevonden hebben: er is veel licht en we hebben ze volgezet met foto's van iedereen. Op die manier is ze minder alleen. Want daar zit ik wel mee, dat ze zo vaak alleen is. Gelukkig heeft ze wel haar compagnons ook in het rusthuis. Volgend weekend versier ik haar kamer voor kerst. Extra gezelligheid op donkere dagen.
Papa spreekt niet veel over je, ik denk dat hij je ook mist. Ik denk dan vooral de telefoon nemen en je bellen, hoewel dit in feite al een hele tijd geleden te moeilijk was geworden. Tussen het werk door gaat ook hij regelmatig naar oma.
Samen lukt het ons wel.
Veel liefs,
s
de eerste sneeuw is gevallen. Beetje onverwacht, maar wel mooi. Brengt de kerstsfeer een beetje dichter. En het deed me spontaan denken aan jullie verhuis 8 jaar geleden naar de Antoniuskaai. Berekoud en pakken sneeuw...
Maandag was het 6 maand geleden dat we je moesten loslaten... Rond deze periode schrijven velen nog een (late) brief naar de Sint. Ik wil er eentje naar jou schrijven.
Terwijl ik naar de besneeuwde tuin kijk, besef ik hoe hard ik je soms mis. Ik mis je grapjes, grapjes over valse bescheidenheid, niemand was er beter in dan jij.
Als ik bij oma ga, verwacht ik stiekem soms je er nog te vinden, temeer omdat er iemand woont, die zo hard op je lijkt en aan wie ze jouw kleren geschonken hebben. Het is soms niet alleen voor oma verwarrend.
Ik mis het om met je te praten, je luisterend oor, je nuchtere kijk en je stopwoordje "enfin". Er is op een half jaar zoveel gebeurd: we wonen terug thuis, het huis krijgt stilaan vorm. Je was er de laatste weken nog zo mee bezig geweest. Ik denk wel dat je fier zou zijn als ik je een rondleiding zou kunnen geven.
Ook over de jongens, hoe ze het doen op school, hoe druk het allemaal kan zijn. Ik zie je al lachend zeggen dat ze "het van hun overgrootvader hebben", als het over hun goede rapporten gaat.
En het werk - ik zou je honderduit kunnen vertellen en zou je raad willen vragen. En jij zou luisteren en nagels met koppen slaan.
En dan oma... zoals beloofd, zorg ik voor haar zo goed ik kan, maar het is niet eenvoudig. De eerste maanden dacht ze constant dat jullie gescheiden waren. Het was dan ook moeilijk om haar telkens de waarheid te moeten zeggen. Nu gaat het beter, ze is rustiger geworden en heeft wel weer vaker heldere momenten waardoor een goed gesprek mogelijk is. Ze is verhuisd naar een kleinere kamer, maar je zou het er ook goed gevonden hebben: er is veel licht en we hebben ze volgezet met foto's van iedereen. Op die manier is ze minder alleen. Want daar zit ik wel mee, dat ze zo vaak alleen is. Gelukkig heeft ze wel haar compagnons ook in het rusthuis. Volgend weekend versier ik haar kamer voor kerst. Extra gezelligheid op donkere dagen.
Papa spreekt niet veel over je, ik denk dat hij je ook mist. Ik denk dan vooral de telefoon nemen en je bellen, hoewel dit in feite al een hele tijd geleden te moeilijk was geworden. Tussen het werk door gaat ook hij regelmatig naar oma.
Samen lukt het ons wel.
Veel liefs,
s
Reacties
Een reactie posten